CU, CD i inne zapalne choroby jelit

hrm pisze:skoro raz lecisz i okazuje się, że potrzeba tkwi tylko w Twojej głowie, to czy drugiego razu nie można spróbować zlekceważyć?

No nie jest to takie proste i oczywiste. Zdarza sie tak, że strach jest tylko w mojej głowie, ale zdarza się, że potrzeba jest rzeczywista i niestety nie potrafię tego odróżnić. Objawy są zawsze takie same - ucisk w brzuchu, przyspieszone bicie serca i dręcząca myśl "muszę do wc". Wtedy biegnę do najbliższej pod ręką i dopiero się okazuje, czy alarm był fałszywy czy nie. Teraz właśnie wróciłam z marketu i standardowo musiałam przerwać zakupy, po "zachciało mi się". Mąż mówi "nie myśl o tym, wcale Ci się nie chce".Ale ja jak juz poczuje ten nacisk to nie mogę nie myśleć o tym. Ja nawet tak mam, jak jestem w domu i mąż zajmie WC. Wtedy momentalnie "zachciewa mi sie".

tola pisze: zaopatruję się w neospasminę w dużej ilości.

tola pisze:zaopatruję się w neospasminę w dużej ilości.

Tolu obawiam się, że NeoSpazmina to już za słaba dla mnie

Cinimini pisze:No nie jest to takie proste i oczywiste. Zdarza sie tak, że strach jest tylko w mojej głowie, ale zdarza się, że potrzeba jest rzeczywista i niestety nie potrafię tego odróżnić. Objawy są zawsze takie same - ucisk w brzuchu, przyspieszone bicie serca i dręcząca myśl "muszę do wc". Wtedy biegnę do najbliższej pod ręką i dopiero się okazuje, czy alarm był fałszywy czy nie.

Żeby to było takie proste, to szczęśliwość na kuli ziemskiej wzrosła by od razu o co najmniej 20% Z mojej próby rady wynikało, że jeżeli goni Cię co przysłowiowe 5 minut i 2 razy były fałszywe, to istnieje niezerowe prawdopodobieństwo, że trzeci też będzie fałszywy. Ale niestety życie jest tak przewrotne, że pewności nigdy nie ma, zgodnie ze starym ludowym przysłowiem - "miłość i sraczka przychodzą znienacka"

tola pisze:czasami zlekceważenie może skończyć się tragicznie...

Akurat tak wyszło, że należę do osób, którym nie musisz tego tłumaczyć Poza tym tragicznie jak tragicznie, trzeba tylko gacie zmienić

Cini, Twoja historia jest praktycznie identyczna z moimi 'jazdami';p Moim koszmarem jest brak wc w zasięgu. Ostatnio miałam nerwówkę na kursie pr.jazdy - 10osób, kibel 'na widoku'(tuż przy sali, wiadomo,kto i po co chodzi;p) i co? Oczywiście jelita zwariowały;p Generalnie nie potrafię już rozróżnić ataków paniki od faktycznych dolegliwości. Staram się jednak stopniowo dawać sobie radę ze strachem. Np. nie rzucam się od razu na sytuacje ekstremalne, np. siedzenie w 2rzędzie na wykładzie w środku rzędu, ale idę gdzieś blisko wyjścia, siadam z boczku, żeby sobie w razie czego swobodnie wyjść. Spacery układam 'pod moje'-tak ,żeby mieć wc w pobliżu. Przy sobie zawsze torebeczka z chusteczkami. W krzaka nawet mogę pójść;p Kiedyś ktoś pisał na forum , że sytuacja braku wc, chociażby w postaci krzaka jest naprawdę rzadka - zawsze można udawać przed obcymi, że się ma chory pęcherz;p i biegać po krzaczkach do woli:D Zazdroszczę Ci trochę, że masz głównie objawy psychiczne-ja w sytuacji paniki autentycznie biegnę do wc za potrzebą - przed randką, egzaminem, etc.
Może spróbuj jakieś łagodne leki na uspokojenie?
Tak na pocieszenie - ja nigdy bym na snowboard nie poszła właśnie ze strachu przed tym zamknięciem w kombinezon i brak wc, więc gratuluję brawury:D Poważnie, to naprawdę odwaga!

A w ogóle może być ibs wynikający z cd?:)

_Ray_ pisze:co potwierdzają łódzcy psychiatrzy

A nawet powiem więcej - potwierdza spora ilość lekarzy. Dzięki temu, że w pracy mam dostęp do specjalistycznych baz artykułów, na szczęście nie tylko z mojej branży, ale i z medycyny, czytałem o tym nieco, głównie ze względu na swój przypadek. Generalnie "wypadkowe (okazjonalne) nietrzymanie stolca", bo tak jakoś nazywa się popularny "wypadek" ma 2 podłoża - biologiczne i psychiczne. Biologiczne dzieli się generalnie na chorobowe i wskutek zatrucia. Ale to tutaj wszyscy wiedzą. Natomiast, z tego, co pamiętam, to wynika, iż większość sytuacji, zwłaszcza w powiązaniu z chorobą ma podłoże psychiczne. Coś na kształt samonakręcającej się spirali. Zdarza się, iż w pacjencie tkwi jakieś takie przeświadczenie, że to i tak nastąpi i to zwiększa częstotliwość. Do tego dochodzą jeszcze lęki. Ale opisy to każdy (kto ma dostęp do artykułów) wyczyta sam. W każdym bądź razie konkluzje - bardzo często problem tkwi w psychice pacjenta i poza medycznym szalenie ważne jest wspomaganie psychiatryczne. Niekoniecznie leki, natomiast terapia. Pomoc w zrozumieniu lęków i przynajmniej częściowe się ich pozbycie. Okazywało się, że nawet bardzo ciężkie przypadki osób, których życie było praktycznie w rozsypce (bo a nuż się zesrają jak wyjdą) dawało się relatywnie postawić na nogi.
Cini - do lekarza idź, istnieje szansa, że pomogą. Nie ma co sobie rujnować życia, oczywiście pod warunkiem, iż masz wyrozumiałe osoby koło siebie.

Kochani, ale ja u psychiatry byłam, skierował mnie na terapię, a na terapii głównie skupiono się na moim niskim poczuciu wartości. Natomiast odnośnie lęków przed brakiem wc zalecono to o czym pisałam juz wyżej:
Stawianie czoła problemowi, a więc nie unikanie imprez plenerowych, jeżdżenie komunikacja, a nie samochodem itp

Zenobius pisze:Psychologow/psychiatrow duzo jest

Znajdz innego

Tego miałam państwowo... Prywatnie wiem, że jest wielu, ale kasiorki brak na takie luksusy jak prywatny terapeuta

Psychiatrów również

Cini, ja ostatnio gnałam z ośrodka nauki prawa jazdy do pobliskiego wc, bo mi było wstyd opróżniać bebechy na kursie w sytuacji,gdy wc jest obok malej sali wykładowej, gdzie echo niesie hen hen Wymyśliłam sobie, że klucze muszę oddać od biura komuś ze współpracowników i wyrwałam na deszcz do hotelu niedaleko:D Może jestem zboczona;p,ale mnie to najpierw wkurzyło, a potem tak rozbawiło, ze ledwo się nie rozchichotałam jak siedziałam dalej na kursie już bezpieczna;p

Jak więc widzisz, historie takie jak Twoje są normalne. Ja do wc na 'fałszywki' również biegam często, po prostu tak mam. Najgorsze jak idę, nic, potem wychodzę i nagle ... i trzeba wracać już na serio. Zazwyczaj dzieje się to w najbardziej niewygodnych momentach.

Ja też mam problem z psychiką w tej kwestii i muszę nauczyć sie radzić sobie lepiej.

Wyjście pod presją czasu, większe wyjście - od razu czuję brzuch. Dyskomfort ale niekoniecznie od razu tak, że muszę iść do toalety. Mam takie wrażenie, że generalnie gdy się śpieszę, to mam tendencje zapierające; nawet jak leje się ze mnie sam śluz .

Najgorzej jest jednak gdy poczuję gdzieś poza domem, że faktycznie muszę się udać do toalety. Z jednej strony wiem, że nie mogę tego zostawić na ostatni moment i trzeba to jakoś zaplanować żeby znaleźć toaletę i w razie czego zdążyć na czas, z drugiej strony samo myślenie o tym sprawia, że mam straszne parcie. I tak się nakręcam. A jak już blisko toalety to w ogóle umieram. Po wejściu do kabiny bardzo często o moim szczęściu decydują sekundy. Tylko że zawsze zdążę, czasem jest to nawet pół sekundy ale jednak. Sądzę więc, że to psychika.

Największy koszmar = kolejka do toalety. też tak macie ?

Moje sposoby na natrętne myśli o problemach z toaletą :
-jak pisała już Ray, odwracanie uwagi (na serio dobre!)
-próba zaśnięcia (pozdrawiam, Cini ) albo wprowadzenia się w stan zawiasu
-myślenie o tym, że przecież jelito jest puste a zwieracze mocne

W sumie nic dziwnego, że tak na nas działa stres, w końcu psychosomatyka. Ale też mam tego już dość...

ewkunia pisze:Jak więc widzisz, historie takie jak Twoje są normalne. Ja do wc na 'fałszywki' również biegam często, po prostu tak mam. Najgorsze jak idę, nic, potem wychodzę i nagle ... i trzeba wracać już na serio. Zazwyczaj dzieje się to w najbardziej niewygodnych momentach.

Oj tak... Podnoszę alarm "stop, wracamy muszę do toalety".Siedzę, siedzę po czym okazuje się, że to "fałszywka". Wstaję, myję ręce, wychodzę i nagle... w tył zwrot - tym razem sygnał właściwy.

Najgorzej jest jednak gdy poczuję gdzieś poza domem, że faktycznie muszę się udać do toalety. Z jednej strony wiem, że nie mogę tego zostawić na ostatni moment i trzeba to jakoś zaplanować żeby znaleźć toaletę i w razie czego zdążyć na czas, z drugiej strony samo myślenie o tym sprawia, że mam straszne parcie. I tak się nakręcam. A jak już blisko toalety to w ogóle umieram. Po wejściu do kabiny bardzo często o moim szczęściu decydują sekundy.

Twój opis idealnie obrazuje to co czuję...

Lemoni pisze:Największy koszmar = kolejka do toalety. też tak macie ?

TAK ! Myśli szaleją, ja w takich chwilach nie jestem w stanie rozmawiać-często mój Piotrek mnie zagaduje, a ja mu tylko przez zęby "cicho bądź".

O ile się nie mylę psychiatrę też można zmienić "państwowo", nie trzeba na to marnować własnego majątku. Przynajmniej warto spróbować jak się męczyć

A tak swoją drogą zawsze się zastanawiałem, czy widząc kolejkę przed kabiną do WC złapanie pierwszego stojącego za fraki, przestawienie i drastyczny okrzyk "sytuacja awaryjna" i wepchnięcie się przed niego byłoby na miejscu

hrm, ja wiem, ja to wszystko wiem. Z tym, że państwowy psychiatra to godziny pracy tzw.urzędowe w których i ja pracuję. Na tamte wizyty, ubłagałam kierownika i musiałam odrabiać moje dwie godziny nieobecności. Teraz już na terapie nie chodzę i pracuję jak dawniej 8-16. Chciałam zmienić moją terapeutkę na kogoś kto przyjmuje w g.popołudniowych, ale psychiatra (ordynator tamtejszego oddziału), która mnie "przypisywała" danemu lekarzowi stwierdziła, ze tylko "ta" osoba jest wg. niej najodpowiedniejsza do mojego przypadku.

hrm pisze:A tak swoją drogą zawsze się zastanawiałem, czy widząc kolejkę przed kabiną do WC złapanie pierwszego stojącego za fraki, przestawienie i drastyczny okrzyk "sytuacja awaryjna" i wepchnięcie się przed niego byłoby na miejscu

Oj jak często mam takie wizje...

Ech, czyli jak zawsze większość spraw rozbija się o tzw. parametr ludzkiej życzliwości (w tym wypadku kierownika). No chyba, że ma się taką pracę, że nie można z niej wyjść nawet na chwilę, bo np. ważny klient przyjdzie.
Absolutnie nie podważam opinii ordynatora, ale może warto poprosić o inne skierowanie? Aż nie chce mi się wierzyć, by w Twoim mieście nikt w ramach NFZ nie przyjmował przez choć jeden dzień w tygodniu do 18.
Podkreślam, iż jest to na tyle ważne, bo naprawdę potrafi pomóc. Oczywiście nie każdemu, nie zawsze i nie od razu. Cuda to tylko w filmach Sam po podobnej współpracy oraz długiej lekturze odczułem istotną poprawę swojego zachowania w podobnych sytuacjach i "gówniany stres" jak to go ktoś kiedyś nazwał uległ znacznemu zmniejszeniu. Dlatego Tobie również polecam zrobienie czegoś z tym.

w kazdym NFZ podaja miejsca leczenia ,np.

Lecznictwo psychiatryczne i uzależnień
AMBULATORYJNE LECZENIE PSYCHIATRYCZNE - ŚWIADCZENIA ZDROWIA PSYCHICZNEGO DLA DOROSŁYCH
Powrót do spisu rodzajów świadczeń Miejsca wykonywania świadczeń
(74 poz.)

http://www.nfz-lodz.pl/index.php?option ... Itemid=155
wystarczy podzwonic i zapytac o terminy,godziny itp.

hrm pisze: No chyba, że ma się taką pracę, że nie można z niej wyjść nawet na chwilę, bo np. ważny klient przyjdzie.

No właśnie tak u mnie jest, pracuje w Banku także sam rozumiesz, że możliwość "urwania" się jest nikła. Godziny przyjęć to jeden "problem", pozostają jeszcze zapisy i terminy...
Gdy kończyłam w październiku swoja terapię, zapytałam w rejestracji jak długo się czeka na przyjęcie na kolejną (w razie gdybym potrzebowała) usłyszałam - ok. roku...